„Eleonora i Park” Rainbow Rowell

Autor: Rainbow Rowell

Tytuł: Eleonora i Park

Liczba stron: 340

Wydawnictwo: Otwarte

Rainbow Rowell mówi o sobie, że jest dobra tylko w dwóch rzeczach: w czytaniu i pisaniu. Skończyła dziennikarstwo na Uniwersytecie Nebraska i w wieku 24 lat – zatrudniona w redakcji gazety „Omaha World-Herald” – stała się najmłodszą i jednocześnie pierwszą kobietą pracującą tam jako felietonistka z własną kolumną.Kiedy nie pisze, czyta komiksy, planuje wycieczki do Disney World i kłóci się o rzeczy, które nie mają wielkiego znaczenia. Mieszka w Omaha w stanie Nebraska z rodziną i marzy, żeby jej dwaj synowie wyrośli na ludzi tak samo wrażliwych jak bohaterowie jest powieści.

"-Powiedz coś żebym nie czuł się tak głupio.

-Nie czuj się głupio, Park.

-Dzięki."

Eleonora jest nowa w szkole. Nie sposób nie zauważyć jej bujnych rudych loków ani tego, że nosi męskie ubrania. Dziewczyna pochodzi z ubogiej rodziny, pokój dzieli z młodszym rodzeństwem, a jej ojczym jest alkoholikiem i często doświadcza szyderstw z jego strony. 

Park posiada azjatyckie korzenie. Ma ciemne włosy, skośne oczy i "żółtą" karnacje. Jest zagorzałym fanem komiksów, ciągle ubiera się tylko na czarno oraz trenuje taekwondo. Ma młodszego brata, który przewyższa go wzrostem oraz ciągle kochających się rodziców. 

I wtedy nastolatkowie spotykają się w autobusie, gdzie ma miejsce początek ich miłości...

Mam wrażenie, że nie ważne, co bym napisała na temat tej książki,  to i tak już zostało gdzieś napisane i poruszone. No bo co tu odkrywczego napisać? Eleonora i Park to w moim odczuciu taka słodka opowieść o pierwszej miłości dwojga nastolatków. Autorka na samym początku wyraźnie zaznaczyła, że ta historia nie będzie miała happy endu, jednak mimo to ciągle gdzieś po cichu liczyłam na to, że była to tylko taka zmyłka dla większego zainteresowania czytelnika. No bo jak oni nie mogli być razem?

"Chcę, żeby wszyscy cię poznali. Jesteś moją ulubioną osobą wszech czasów."

Eleonora jest osobą, mającą swoje humory i czasami nieco opryskliwą dla otoczenia, przynajmniej ja tak to odebrałam. Nie nazwałabym ją sympatyczną postacią. Nie zwraca ona uwagi na aktualnie panującą modę wśród młodzieży i ubiera się w to, na co ma ochotę. Nie mam nic do jej dziwnego stylu ubierania, ale czasami irytowało mnie to, że przy tym twierdziła, że nie chce się wyróżniać i nie rozumiała, dlaczego wszyscy się nad nią znęcają. 

Za to Parka polubiłam od razu. To niesamowicie wrażliwy i czuły chłopak - ideał każdej dziewczyny. Nie obchodził go w ogóle wygląd Eleonory. Nie krytykował tego, jak się ubierała ani tego że nie miała figury modelki. Kochał ją taką, jaką była. I to było piękne. Ogólnie cały Park był piękny. 

"Eleonora miała rację - nigdy nie wyglądała ładnie. Wyglądała jak dzieło sztuki, a sztuka nie może być po prostu ładna; sztuka ma wywoływać emocje."

To, co najbardziej spodobało mi się w tej książce, to to że dotyka ona ważnych tematów i skutecznie przełamuje stereotypy. Park to nie typowy bad boy, chociaż trenuje sztuki walki, a Eleonora to nie miss piękności. Rowell pisze o przemocy w rodzinie, znęcaniu w szkole i zastraszaniu, a także o tym, jaki wpływ na człowieka ma brak wiary w siebie i różnice majątkowe. Akcja książki jest obsadzona w latach osiemdziesiątych, jednak pod względem problemów tamta młodzież wcale nie różni się od tej naszej.

Eleonora i Park to książka, którą czyta się szybko i całkiem przyjemnie. Nie roztrzaskała ona mojego serca na milion drobnych kawałków, nie sprawiła, że nie mogłam się pozbierać po jej lekturze, mimo to uważam, że całkiem miło spędziłam przy niej czas. Gorąco polecam każdemu!

Wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu